Σπιτική σάλτσα ντομάτας σε βαζάκια για τον χειμώνα

Κάθε χρόνο, τέλος καλοκαιριου, ειναι η καλυτερη εποχή για να φτιάξουμε σάλτσα ντοματας για  να αποθηκευσουμε για τον χειμώνα. Εμενα μου έφεραν 3 σακουλες γεματες κατακόκκινες ντομάτες. Ευκαιρια λοιπον να κανω λιγη σαλτουλα. Απο τις 3 σακουλες ντοματες εφτιαξα 6 μεγάλα βαζά.

Τι θα χρειαστουμε:



Υλικα:

• Πολλές ντομάτες.
• αλάτι
• χυμό απο φρεσκο λεμόνι

Σκεύη:

• βαζάκια σε διάφορα μεγέθη
• και έναν μύλο που φτιάχνουμε πουρέ για να ξεχωρίσει τις φλούδες και τα κουκούτσια

Πως το κάνουμε:

1. πλένουμε πολυ καλα ολες τις ντοματες.
2. τις κοβουμε στα τέσσερα και τις βάζουμε σε μια μεγάλη κατσαρόρα χωρις νερο για να βράσουν. Θα βγαλουν πολλά ζουμια.
3. Αφου μαλακωσουν τις περναμε απο τον μυλο ο οποιος θα ξεχωρίσει τις φλουδες και τα κουκούτσια.
4. την σάλτσα την ξαναβάζουμε να βρασει χωρις καπάκι και ριχνουμε αλάτι. Εγω για 3 τσαντες ντομάτες εβαλα μιση κουταλια της σουπας. Το αλάτι δρά ως συντηρητικό 
5. Μεχρι να βρασει καλα η σάλτσα και να εξατμιστούν τα πολλά υγρα, σε μια άλλη κατσαρόλα βράζουμε τα βαζάκια μας για να αποστειρωθούν.
6. Μολις ειναι ετοιμη η σάλτσα, ρίχνουμε λιγο χυμο λεμόνι, ανακατευουμε και γεμίζουμε τα βαζάκια μεχρι τέρμα. Να μην χωράει άλλο για να μην μεινει αέρας μέσα στο βαζάκι. Ετσι θα κλεισει αεροστεγώς.
7. Γυρίζουμε ανάποδα τα βαζάκια μας και τα αποθηκεύουμε.

Ιδανικες ντομάτες για σάλτσα ειναι αυτές

Αναμνήσεις.
Κάθε τέλος καλοκαιριου θυμάμαι να μαζεύονται όλες οι γυναικες και τα παιδάκια της οικογένειας στην αυλή της γιαγιάς Ιφιγένειας και να φτιάχνουμε ολοι μαζί σάλτσα απο φρέσκιες ντομάτες που καλλιεργούσε ο παππούς στο χωράφι. Φτιάχναμε τόσο πολυ που την μοιραζόμασταν 10 οικογένειες περίπου και μας έφτανε για όλο το χειμώνα!!
Ημουνα παιδάκι τότε αλλα οι εικόνες εχουν μείνει στο μυαλό.
Εξω στην αυλή ενα μεγάλο καζάνι γεμάτο νερο και αδεια γυάλινα μπουκάλια απο αναψυκτικα να
βράζουν υπομονετικά πανω στα καρβουνα και τις πέτρες.. για να αποστειρωθούν (τότε δεν υπήρχαν ακομα τα αλουμινένια κουτάκια και κάθε φορα που πιναμε αναψυκτικο φυλάγαμε το μπουκάλι σε καφάσια για αυτήν την ημέρα)
Εμεις τα μικρά βάζαμε λίγο χαλικάκι μεσα στα μπουκάλια με λιγο νερο και το κουνουσαμε πάνω κάτω. Τοτε μας έλεγαν οτι το κάναμε αυτο για να καθαρίσει καλυτερα απο μέσα το μπουκάλι... τωρα που το σκέφτομαι ομως ισως απλά ηθελαν να βρουν έναν τρόπο να μας απασχολούν και να νιώθουμε και εμεις οτι βοηθάμε σε ολη αυτη την διαδικασία....
Μέσα στο σπιτι οι γυναικες έπλεναν και έβραζαν τις ντομάτες, τις έβαζαν στον μυλο που κάνουμε τον πουρέ και ετσι ξεχωρίζονταν ευκολα οι φλούδες και τα πολλά πολλά σπόρια.
Εβραζαν την σάλτσα με λίγο αλάτι που δρα ως συντηρητικό και μολις εξατμίζονταν τα πολλά υγρά ηταν έτοιμη να μπεί στα μπουκάλια.
Τα μπουκάλια γεμίζονταν μέχρι πάνω χωρις να μένει κενος αέρας στο μπουκάλι.
Η γιαγιά Ιφιγένεια πάντα προνοούσε και πηγαινε απο πριν στο εργοστάσιο και έπερνε τάπες για τα μπουκάλια. Ειχε και ενα μικρο μηχανηματάκι χειροκίνητο που αυτό σφράγιζε τις τάπες στα μπουκάλια. Οργανωμένη η γιαγια και πάντα προνοούσε για όλους.

Η γιαγιά μου ηταν ο συνδετικός κρίκος της οικογένειας. Πάντα μας μάζευε όλους μαζι στο σπίτι της και κάτι κάναμε όλοι μαζι. ή θα τρώγαμε ή θα παρασκευάζαμε τροφιμα για να έχουμε όλο το χειμώνα, οπως σάλτσες και τραχανά. ή θα ζυμώναμε ψωμι, ή θα φτιάχναμε κουλουράκια και ολα αυτα τα ψήναμε στον ξυλόφουρνο .... ωραια χρόνια.... ωραιες αναμνήσεις....
Κάποτε ομως ολα αυτά τελειωσαν.... οι γιαγιάδες μας αναπαύτηκαν ... στα ράφια των σουπερ μάρκετ εμφανίστικαν οι έτοιμες σάλτσες και η αισθηση της οικογένειας αρχισε σιγά σιγά να σβήνει μεσα στην ρουτίνα της νέας καθημερινότητας... της νέας εποχης.