Παραμύθι: Το κοριτσακι που της πονούσε η κοιλιτσα και το θαύμα της φύσης.

 

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα κοριτσάκι που της πονούσε η κοιλιά της. Δεν μπορούσε να φάει ούτε να πιει τίποτα χωρίς να νιώθει πόνο. Πήγε στο γιατρό και της είπε ότι δεν μπορεί να βρει τίποτα λάθος στην κοιλιά της και ότι πρέπει απλά να ηρεμήσει.

Το κοριτσάκι έμενε στο δάσος και το αγαπημένο της πλάσμα ήταν ένα μικρό λαγουδάκι. Μια μέρα, το λαγουδάκι της είπε: "Ξέρω ότι έχεις πόνους στην κοιλιά σου. Θα σου δείξω μια μυστική συνταγή για να σου περάσει ο πόνος."

Το κοριτσάκι άκουσε με προσοχή και το λαγουδάκι συνέχισε: "Θα χρειαστείς λουλούδια από τον κήπο, μια κούπα νερό, τρία κομμάτια κερί και ένα μικρό καζάνι. Κάνε μια σούπα από τα λουλούδια και το νερό, αφήστε το να βράσει καλά. Έπειτα, βάλε τα κομμάτια του κεριού μέσα στο καζάνι και ανάψε τα με μια φλόγα. Άφησε τα να καούνε μερικά λεπτά, μέχρι να γίνει το κερί υγρό. Βάλε το υγρό κερί πάνω από την κοιλιά σου και κάνε μασάζ με κυκλικές κινήσεις."

Το κοριτσάκι ακολούθησε τα βήματα που της έδωσε το λαγουδάκι. Έκανε τη σούπα από τα λουλούδια και ανάψε τα κεριά. Έπειτα, έβαλε το υγρό κερί στην κοιλιά της και έκανε μασάζ με κυκλικές κινήσεις για αρκετή ώρα. Ένιωσε μεγάλη ανακούφιση.

Το λαγουδάκι της είπε τότε: "Ποτέ μη ξεχνάς ότι το δάσος και οι φίλοι του είναι εκεί για να σε βοηθήσουν. Αν δεν μπορείς να βρεις απαντήσεις από τους ανθρώπους, ρώτα τα πλάσματα της φύσης γύρω σου. Μαθαίνουμε πολλά όταν ακούμε τους ήχους της φύσης."

Το κοριτσάκι έμαθε μια μεγάλη μαθησιακή εμπειρία και ποτέ δεν ξέχασε τον λόγο για τον οποίο πρέπει να φροντίζουμε για το περιβάλλον και να ακούμε τα πλάσματα που ζουν στη φύση.

Παραμύθι: το αγόρι με τον χαρταετό

 Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα χωριό, ένα μικρό αγόρι είχε έναν χαρταετό. Ο χαρταετός του ήταν γεμάτος χρώματα και το παιδί τον αγαπούσε πολύ. Κάθε απόγευμα, το αγόρι πήγαινε στην ανοιχτή πλατεία με τον χαρταετό του και τον έκανε να πετάει ψηλά  στον ουρανό.

Ο χαρταετός μια  έπεφτε και μια  πετούσε ψηλά, κάνοντας στο παιδί παρέα. Με ένα φύσημα του αέρα, ο χαρταετός άρχισε να πετάει όλο και πιο ψηλά στον ουρανο. Το αγόρι τον παρακολουθούσε χαρούμενο μέχρι να εξαφανιστεί στον ορίζοντα.

 Τούς άρεσε  να παίζουν μαζί, γιατί όταν ο χαρταετός πετουσε ελεύθερος στον ουρανό τότε και το παιδί αισθάνονταν ελεύθερο και ευτυχισμένο.

Κάποια μέρα, ωστόσο, ο αέρας ήταν πολύ δυνατός και άρχισε να πετάει τον χαρταετό απότομα  από τη μια μεριά στην άλλη. Ενώ ο χαρταετός ήταν ψηλά στον ουρανό, αυτός ο άσχημος αέρας τον έσπρωξε στο έδαφος και τον έσπασε. 

Το αγόρι στεναχωρέθηκε πολύ και δεν είχε όρεξη να παίξει με τίποτα άλλο…. Περνούσαν  οι μερες αλλά το αγόρι αισθάθονταν  λυπημένο  χωρίς τον χαρταετό του.

Οι γονείς του τότε,  αποφάσισαν να αγοράσουν έναν νέο χαρταετό, για να τον δουν ξανά  χαρούμενο… αλλά το αγόρι δεν ήθελε άλλον χαρταετό…. Ήθελε αυτόν που είχε παλιά… ακριβώς τον ίδιο παλιό του χαρταετό…

 Έτσι ο μπαμπάς του , αποφάσισε να τον βοηθήσει να επισκευάσουν μαζί  τον αγαπημένο του σπασμένο  χαρταετό. 

Έφτιαξαν νέα ουρά , αντικατέστησαν και κόλλησαν το σπασμένο ξύλο, άλλαξαν όλο το πλαστικο που τον κάλυπτε και τον έκανε καλύτερο από ποτέ!

Όταν ήρθε η ώρα να πετάξουν τον χαρταετό στον ουρανό, το αγόρι ήταν πολύ συγκινημένο και ο χαρταετός του έτρεμε από τη χαρά καθώς ανέβαινε όλο και ψηλότερα. 

Παίζοντας με τον χαρταετό του το αγόρι ένοιωθε ελεύθερο και ευτυχισμένο, όπως και ο χαρταετός.

Από τότε, το αγόρι κατάλαβε  ότι αν υπάρχει κάτι σημαντικό στη ζωή μας που έχει χαλάσει , τότε δεν πρέπει να καθομαστε να στεναχωριόμαστε , αλλά να κάνουμε τα πάντα και να προσπαθήσουμε να το φτιάξουμε  και να το προσέχουμε στο μέλλον…

Παραμύθι: Η νεράιδα των δοντιών

 

Μία φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο, ζούσε μια μικρή κοπέλα με το όνομα Έλενα. Ένα βράδυ, ενώ ετοιμαζόταν για  ύπνο, παρατήρησε ότι ο ένα από τα μπροστινα της δόντια άρχισε να κουνιέται.

Η Έλενα δεν ήξερε τι να κάνει με το δόντι που κουνιόταν.. Μήπως θα έπρεπε να μην το πειράξει και να δει τι θα συμβεί, ή θα έπρεπε να ζητήσει βοήθεια από τους γονείς της;

Την επόμενη μέρα, η Έλενα ξύπνησε και τράβηξε το δοντι που κουνιόταν για να το βγάλει. 

Το δοντι ξεκόλλησε και το κοίταξε με θαυμασμό και απορία. Πριν πάει στο σχολείο, πήγε στο κήπο και έθαψε το δοντι στο χώμα, ελπίζοντας ότι κάτι καλό θα συμβεί. Και μάλιστα συνέβη! Καθώς πήγαινε στο σχολείο, ανακάλυψε μια μικρή πόρτα στη μέση του δρόμου, την οποία δεν είχε ξαναδεί. Αποφάσισε να περάσει από την πόρτα και να δει τι υπήρχε στην άλλη πλευρά.

Η Έλενα ανακάλυψε έναν μαγικό κήπο γεμάτο με νεράιδες των δοντιών, που είχαν συλλέξει παλιά δόντια από παιδιά όπως αυτή και τα φρόντιζαν με αγάπη και μεράκι. Η Έλενα μίλησε με τις νεράιδες και της εξήγησαν πόσο σημαντικό είναι να αφήσεις τα παλιά δόντια σου να πέσουν και να βγούνε τα καινούρια.

Στο τέλος της ημέρας, η Έλενα γύρισε στο σπίτι της, γεμάτη χαρά και ενθουσιασμό για την εμπειρία που είχε στο μαγικό της κόσμο.

Μέσα από αυτό το παραμύθι, οι νεράιδες των δοντιών είναι ένα φανταστικό πρόσωπο που βοηθά τα παιδιά να κατανοήσουν τη σημασία του να αφήνουν τα δόντια τους να πέσουν και να φροντίζουν τα νέα τους δόντια.

Παραμύθι: Το ουράνιο τόξο

 

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσαν τα πιο όμορφα και ζωηρά χρώματα σε ένα μικρό Μαγικό Κόσμο. Όλα τα χρώματα ζούσαν ειρηνικά και ευτυχισμένα μαζί και δημιουργούσαν όλες τις χρωματιστές εικόνες που μπορούσε κανείς να φανταστεί.

Ωστόσο , μερικά από τα χρώματα, είχαν αρχίσει να νιώθουν ανήμπορα και να προσπαθούν να βρουν τον δικό τους δρόμο στη ζωή. Ήταν το πράσινο και το κίτρινο. Δεν μπορούσαν να βρουν το σκοπό τους στον κόσμο και αισθάνονταν λιγότερο σημαντικά από τα άλλα χρώματα.

Για να βοηθήσουν τα δύο αυτά χρώματα, ο Θεός του Μαγικού Κόσμου αποφάσισε να δημιουργήσει ένα ουράνιο τόξο. Έχτισε το ουράνιο τόξο από σύννεφα και έβαψε κάθε ακτίνα σε διαφορετικό χρώμα, που αντιστοιχούσε σε ένα από τα χρώματα του Μαγικού Κόσμου.

Το ουράνιο τόξο έλαμπε με όλα τα χρώματα του Μαγικού Κόσμου και ήταν μια πραγματικά μαγευτική όαση στη μέση ενός ανεπτυγμένου περιβάλλοντα. Όλα τα χρώματα σταμάτησαν να εργάζονται για να απολαύσουν το υπέροχο θέαμα του ουρανού.

Αλλά κανείς δεν αντιλήφθηκε ότι το πράσινο και το κίτρινο χρώμα είχαν εξαφανιστεί. Όλα τα χρώματα άρχισαν να ανησυχούν και έψαχναν για να τα βρουν. Τελικά, βρήκαν τα δυο αυτά χρώματα, κρυμμένα πίσω από ένα όμορφο πετράδι, δίπλα στο ουράνιο τόξο.

Τα χρώματα μπήκαν το πράσινο και το κίτρινο μέσα στην πορεία και τα οδήγησαν στο ουράνιο τόξο. Τα δυο αυτά χρώματα ήταν τόσο εντυπωσιακά πάνω στο ουράνιο τόξο, που το κάνανε να λάμπει ακομα περισσότερο.

Αυτό αποδείχθηκε ότι τα δυο αυτά χρώματα είχαν εξαιρετικές ικανότητες, μόνο που δεν είχαν βρει τον δικό τους δρόμο ακόμα. Τα χρώματα κατάλαβαν ότι όλα τα χρώματα ήταν σημαντικά στον Μαγικό Κόσμο και όλα είχαν ν' ανανεώνονται, τότε που συνεργάζονταν.

Αυτή είναι η ιστορία για το ουράνιο τόξο, που δείχνει στα παιδιά να εκτιμούν και να σέβονται τη διαφορετικότητα και τη συνεργασία σε μια ομάδα.

Παραμύθι: Ο μικρός ζαχαροπλάστης

 

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε ένας ζαχαροπλάστης που ζούσε μόνος του σε έναν μικρό ξύλινο οίκο. Ο ζαχαροπλάστης είχε ένα σκυλάκι που τον συνόδευε παντού και το λάτρευε πολύ.

Κάθε πρωί, ο ζαχαροπλάστης έβγαινε στον κήπο του και μαζεύει φρούτα για να κάνει τα γλυκά του. Ένα πρωί, όμως, πρόσεξε ότι τα φρούτα στο δέντρο του κήπου δεν είχαν χρώμα και δεν ήταν πλούσια σε γεύση.

Αποφάσισε να ψάξει και να βρει τον λόγο γιατί τα φρούτα δεν ήταν καλά. Τελικά, ανακάλυψε ότι ένα μικρό πουλάκι κατοικούσε στο δέντρο και έτρωγε τα φρούτα πριν προλάβουν να ωριμάσουν.

Αυτό έκανε το ζαχαροπλάστη να έχει ένα ιδέα. Πήρε το ποιο όμορφο πινέλο και τη πιο λαμπερή μπογιά του και άρχισε να ζωγραφίζει τα φρούτα στο δέντρο του κήπου.

Οι καρποί άλλαξαν χρώμα και γίνανε πλούσιοι σε γεύση, χάρη στη ζωγραφική του ζαχαροπλάστη. Το μικρό πουλάκι πλέον είχε αρκετό φαγητό και δεν άγγιζε τα φρούτα του κήπου.

Αυτή είναι η ιστορία του ζαχαροπλάστη που μαθαίνει στα παιδιά να παίζουν με τη φαντασία και να βρίσκουν λύσεις σε δύσκολα προβλήματα. Επίσης, δείχνει ότι υπάρχουν πάντα τρόποι για να κάνεις τον κόσμο γύρω σου πιο όμορφο.

Παραμύθι: Το κουνέλι που κατάφερε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.

 Μια φορά και έναν καιρό στην χώρα των αρκούδων ζούσε ένα κουνέλι που ήταν πολύ αποφασιστικό και θέλησε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Ήθελε να γίνει ο πρωταθλητής καρατέ στην χώρα του.

Αρχικά, οι άλλα ζώα απογοητεύτηκαν και γελούσαν με τον ιδέα του κουνελιού. Όμως, το κουνέλι δεν έδωσε σημασία σε αυτούς και συνέχισε να προπονείται σκληρά και να προσπαθεί να βελτιώσει τα κινήματά του.

Στο τέλος, με τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωσή του, το κουνέλι κατάφερε να γίνει ο πρωταθλητής καρατέ στην χώρα του. Ενώ όλοι οι άλλοι του γνωστοί του έλεγαν ότι δεν μπορεί, το κουνέλι αποδείχθηκε ότι ό,τι και αν φέρνει η ζωή, τίποτα δεν είναι αδύνατο αν αγωνιστείς και δουλέψεις σκληρά για να το πετύχεις.

Όπως λένε και τα περισσότερα αποφθέγματα  επιτυχίας, η σκληρή δουλειά και η αφοσίωση είναι τα βασικά συστατικά για την επίτευξη των στόχων μας. Αν έχουμε έναν σαφή στόχο στο μυαλό μας και εργαζόμαστε σκληρά για να τον πετύχουμε, οι πιθανότητες επιτυχίας μας αυξάνονται πολύ.

Σημαντικό είναι επίσης να έχουμε υπομονή και να μην εγκαταλείπουμε εύκολα. Πρέπει να έχουμε στόχους που είναι εφικτοί αλλά και προκλητικοί, ώστε να μας κρατούν σε συνεχή προπόνηση και βελτίωση των δεξιοτήτων μας.

Πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι με την σκληρή δουλειά και την αφοσίωσή μας, μπορούμε να πετύχουμε ό,τι και αν θέλουμε στη ζωή μας.

Παραμύθι: Το κοριτσάκι που βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού

 Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε μια κοπέλα, το όνομα της ήταν Άννα. Η Άννα ήταν μια πολύ ευγενική, όμορφη και πρόθυμη κοπέλα που αγαπούσε να βοηθά στο σπίτι της μαμά της.

Μια μέρα, η μαμά της Άννας της ζήτησε να βοηθήσει στο να κάνουνι μαζί μια μεγάλη καθαριότητα στο σπίτι. Η Άννα δεν ήταν πολύ χαρούμενη όταν της είπε αυτό, γιατί ήθελε να παίξει με τις φίλες της αυτό το απόγευμα. Αλλά η μαμά της της είπε: "Άννα, είναι πολύ σημαντικό να βοηθάς στη δουλειά του σπιτιού γιατί έτσι μπορούμε να ζούμε σε ένα όμορφο, καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι. Αν μας βοηθάς καθημερινά, τότε θα έχουμε περισσότερο χρόνο για να παίζεις και να κάνεις τις αγαπημένες σου δραστηριότητες."

Η Άννα σκέφτηκε λίγο και συνειδητοποίησε πως η μαμά της είχε δίκιο. Οπότε, αποφάσισε να βάλει όλες τις δυνάμεις της για να βοηθήσει στην καθαριότητα του σπιτιού. Ενώ έκανε τις εργασίες, η Άννα σκέφτηκε πως θα μπορούσε να τραγουδάει ή να ακούει μουσική και έτσι να πάρει το μυαλό της από τις δουλειές.

Όταν οι δουλειές ολοκληρώθηκαν, η Άννα ένιωθε περήφανη για τον εαυτό της που βοήθησε στη δουλειά του σπιτιού, ενώ ταυτόχρονα, ήξερε ότι είχε χρόνο αρκετό για τις δικές της αγαπημένες δραστηριότητες.

Από εκείνη τη μέρα και μετά, η Άννα βοήθησε καθημερινά στη δουλειά του σπιτιού και το πάντα έχοντας ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, γνωρίζοντας ότι έκανε κάτι καλό για την οικογένεια της, και συγχρόνως είχε αρκετό χρόνο για να κάνει και τις δικές της αγαπημένες δραστηριότητες.

Παραμύθι: Ο θαρραλέος ιππότης

 

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα μακρινό βασίλειο, ζούσε ένας νεαρός ιππότης με όνομα Θεόδωρος. Ο Θεόδωρος ήταν πολύ τολμηρός και θαρραλέος και ήθελε πολύ να κατακτήσει το κακετικό κάστρο, που ήταν στο κεφαλέτο του βουνού. Όλοι οι ιππότες του βασιλείου είχαν αποτύχει να το κατακτήσουν και κανείς δεν είχε τολμήσει να πλησιάσει πολύ κοντά στο κάστρο, καθώς θεωρούνταν απαγορευμένος χρυσωρυχείος.

Ο Θεόδωρος δεν ενδιαφερόταν για τα χρήματα, αλλά για τη δόξα και την τιμή που θα λάμβανε αν κατάφερνε να κατακτήσει το κάστρο. Έτσι, επιβίβασε το άλογό του και ξεκίνησε την περιπέτειά του.

Ήταν ένα πολύ μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι, καθώς οι δρόμοι ήταν κακοτράχαλοι και υπήρχαν πολλοί εχθρικοί ιππότες που προσπαθούσαν να τον σταματήσουν. Ωστόσο, ο Θεόδωρος δεν ενδιαφερόταν για τους κινδύνους και συνέχιζε το ταξίδι του με αποφασιστικότητα.

Όταν φτάσει επιτέλους στα πόδια του βουνού, ο Θεόδωρος αντιμετώπισε μια καταιγίδα στο δρόμο του, αλλά δεν τον σταμάτησε. Εκείνη τη νύχτα, κατάφερε να φτάσει στο κάστρο και να πάρει τη σημαία του.

Οι κάτοικοι του κάστρου παραδόθηκαν χωρίς αγώνα και με τον ενθουσιασμό τους χρυσοί χυμένοι ρεύματα έσταζαν από τα ανοίγματα και τις συνθήκες του κάστρου.

Ο Θεόδωρος έγινε ένας ηρωικός ιππότης και του δόθηκε η υψηλότερη τιμή και δόξα που μπορούσε να λάβει ένας ιππότης στο βασίλειο.

Μέσω της ιστορίας αυτής, τα παιδιά μαθαίνουν την σημασία της αποφασιστικότητας, του θάρρους και του ότι με μεγάλη προσπάθεια και περιπέτεια μπορούν να επιτευχθούν μεγάλα στόχοι στη ζωή.

Παραμύθι: Τα μικρόβια

 

Μια μέρα, στο μαγικό κόσμο των μικροβίων, ένα μικρό μπακτηρίωμα με όνομα Μπακτερόλος αισθάνθηκε πολύ μόνο και απομονωμένο από τα υπόλοιπα μικρόβια. Όλα τα άλλα μικρόβια φαίνονταν να τον αποφεύγουν και να μην θέλουν να έχουν σχέση μαζί του.

Μετά από κάποιο χρόνο, ο Μπακτερόλος έμαθε ότι ο λόγος για τον οποίο όλα τα άλλα μικρόβια τον αποφεύγουν ήταν γιατί δεν έκανε κάποια χρήσιμη δουλειά στον κόσμο των μικροβίων. Είχε απομονωθεί και ήταν άχρηστο.

Εκείνο το βράδυ, ο Μπακτερόλος αποφάσισε να διορθώσει την κατάστασή του. Άρχισε να σκέφτεται ποια εργασία μπορούσε να κάνει για να γίνει χρήσιμος.

Σκέφτηκε πολύ και τελικά ανακάλυψε ότι μπορούσε να βοηθήσει στη διάσπαση των αποβλήτων και στον καθαρισμό του περιβάλλοντος.

Έτσι, ο Μπακτερόλος ξεκίνησε τη δουλειά του και άρχισε να φτιάχνει ένα ολόκληρο σύστημα φίλτρων για την καθαριότητα του περιβάλλοντος. Καθάρισε τα απορρίμματα, εξαλείφοντας έτσι ολόκληρες ομάδες άλλων μικροβίων που μπορούσαν να δημιουργήσουν ασθένειες και καταστροφές.

Έτσι, η δουλειά του Μπακτερόλου έγινε αναγνωρίσιμη και εκτιμήθηκε από όλα τα υπόλοιπα μικρόβια. Όλοι αντιλαμβάνονταν τη χρήσιμη δουλειά του και τα μικρόβια ξαναγίνονταν φίλοι του.

Μέσα από την ιστορία αυτή, τα παιδιά μαθαίνουν ότι ακόμα και τα μικρόβια μπορούν να είναι χρήσιμα στον κόσμο. Και όταν κάνουν αυτή τη δουλειά, γίνονται αναγνωρίσιμα από τους υπόλοιπους και κερδίζουν φίλους και σεβασμό.

Παραμύθι: Τα αστεράκια.

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό γαλαξία, ζούσαν τρία αστέρια: η Αλκυόνη, η Ελένη και η Καλλιόπη. Η Αλκυόνη ήταν ομορφότερη από τις άλλες δύο, με μια λάμψη που όλοι της την ζήλευαν. Οι τρεις αυτές φίλες έκαναν ταξίδια στον γαλαξία, εξερευνώντας τα απέραντα διαστημικά τοπία.

Σε μια από τις αποστολές τους, οι τρεις φίλες βρήκαν έναν πλανήτη που δεν είχε αστέρια και για αυτόν τον λόγο ήταν σκοτεινός και μοναχικός. Οι τρεις φίλες ένιωσαν συμπόνοια για τον πλανήτη και αποφάσισαν να του χαρίσουν ένα αστέρι. Όμως, δεν ήταν απλό να βρουν ένα αστέρι για να το δώσουν στον πλανήτη.

Πάνω σε ένα από τα ταξίδια τους, οι τρεις φίλες βρήκαν ένα αστέρι που είχε χαθεί. Το αστέρι ήταν τόσο θλιμμένο γιατί είχε χαθεί το λαμπερό του το μαγείρεμα, που το κράταγε και του έδινε την ενέργεια του. Οι τρεις φίλες προσέγγισαν το αστέρι και του εξήγησαν ότι είχαν ανάγκη από ένα αστέρι για να το χαρίσουν στον σκοτεινό πλανήτη για να φωτίσει τη ζωή εκεί.

Το αστέρι σκέφτηκε λίγο και συμφώνησε. Το έναυσμα έδωσε ο ήλιος, ο οποίος άνοιξε ένα στενό διάδρομο που επέτρεψε στο αστέρι να βρει το δρόμο του πίσω στον σκοτεινό πλανήτη. Το αστέρι δώρισε την λαμπρότητά του στον πλανήτη και τον διακόσμησε με χιλιάδες αστέρια, προσφέροντας του νέα φωτεινή ζωή. Ως ευγνώμονα δώρα για τον νέο τους φίλο, οι τρεις αστέρια γύρισαν πίσω στον γαλαξία και συνέχισαν να ταξιδεύουν και να ανακαλύπτουν νέους κόσμους μαγείας και θαυμάτων.

Και έτσι, οι τρεις φίλες, η Αλκυόνη, η Ελένη και η Καλλιόπη, έμαθαν τη σημασία της φιλίας και της αλληλεγγύης και έδωσαν ένα πανέμορφο δώρο στον σκοτεινό πλανήτη, μιας φοράς και έναν καιρό, σε ένα μακρινό γαλαξία.

Παραμύθι : τα ινδικά χοιριδια

 

Μια φορά κι έναν καιρό, στα βαθιά της ινδικής ζούγκλας, ζούσαν τρία χοιρίδια, Πίτζι, Μπίτζι και Νίτζι. Τα τρία χοιρίδια ζούσαν μαζί στο ίδιο σπιτάκι, κατασκευασμένο από σανίδες και χόρτα.

Ένα βράδυ, όταν τα χοιρίδια κοιμόντουσαν, μια μεγάλη λίμνη στην κοντινή περιοχή ξέσπασε από τις βροχοπτώσεις των προηγούμενων ημερών. Η πλημμύρα όλο και αυξανόταν και οι χοιρίδια ήξεραν πως ήταν καιρός να βρουν ένα νέο σπίτι.

Το πρώτο χοιρίδι, Πίτζι, σκέφτηκε ότι θα ήταν καλύτερα να κατασκευάσει ένα νέο σπιτάκι από στρώματα χόρτου. Αλλά το σπιτάκι του Πίτζι, δεν άντεξε τη δοκιμασία της πλημμύρας και κατέρρευσε καθώς η λίμνη εξαπλώνονταν.

Το δεύτερο χοιρίδι, Μπίτζι, αποφάσισε να κατασκευάσει ένα σπίτι από καλαμιές. Δυστυχώς, και αυτό το σπιτάκι αντιμετώπισε τα ίδια προβλήματα με το προηγούμενο και κατέρρευσε κάτω από το βάρος του νερού.

Το τρίτο χοιρίδι, Νίτζι, κατασκεύασε ένα σπίτι από πέτρες και πύραυλο. Παρόλο που έπεσε ένας πυρετός από κάποια φλόγα, το σπιτάκι αντιπρόσωπευε το αποτελεσματικότερο και ανθεκτικότερο από όλα τα άλλα σπιτάκια. Το Νίτζι έμεινε μέσα στο σπίτι του και περίμενε έως ότου ο κίνδυνος να περάσει.

Τα ινδικά χοιρίδια από την ιστορία αυτή μάθαινουν την σημασία της σκληρής δουλειάς και της προσοχής στην λήψη σοβαρών αποφάσεων, χωρίς να βιαστούν και να πάρουν τις πιο ευάλωτες επιλογές.

Παραμύθι: Συναισθήματα

 

Μία φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο, ζούσαν ένας μικρός πρίγκιπας και μια μικρή πριγκίπισσα που ήταν καλοί φίλοι. Κάθε μέρα περνούσαν πολλές ώρες παρέα και παίζοντας χαρούμενα, αφού τα πάντα γύρω τους ήταν πανέμορφα.

Ωστόσο, στη ζωή τους είχαν συναντήσει και δυσκολίες, κάτι που δεν μπορούσαν πολλές φορές να αποδεχτούν. Ο μικρός πρίγκιπας, για παράδειγμα, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως επιθυμούσε, άρχιζε να αγανακτεί και να γίνεται εξαγριωμένος. Εκείνη, η μικρή πριγκίπισσα, σε κάθε περίπτωση ένιωθε έναν παράξενο φόβο, που δεν μπορούσε να εξηγήσει.

Μια μέρα, ένας σοφός άνθρωπος πέρασε από το βασίλειο και οι δυο πρίγκιπες έτρεξαν να μιλήσουν μαζί του. Όταν άκουσε τις ιστορίες τους, ο σοφός άνθρωπος τους είπε:

«Καλοί μου πρίγκιπες, οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας είναι σαν τα λουλούδια στο κήπο. Κάθε λουλούδι είναι μοναδικό και όμορφο κατά τον τρόπο του, όπως κάθε συναίσθημα είναι μια εμπειρία για εσάς. Δεν υπάρχουν κακά συναισθήματα, μόνο καλά και λιγότερο καλά συναισθήματα.»

Όταν το ακούσανε, οι πρίγκιπες σκέφτηκαν προσεκτικά τα λόγια του σοφού ανθρώπου. Αρχίσαν να συνειδητοποιούν ότι δεν ήταν κακό να νιώθεις θυμό, άγχος, μοναξιά, ντροπή ή λύπη. Αυτά ήταν απλώς συναισθήματα και μπορούσαν να μάθουν να τα αντιμετωπίζουν και να τα χειρίζονται σωστά.

Έτσι, οι δυο τους συνεχίσαν να απολαμβάνουν τις στιγμές που περνούσαν μαζί και να διακινούν τα συναισθήματά τους χωρίς να φοβούνται ή ντρέπονται. Και ήξεραν ότι, αν έπρεπε να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη κατάσταση, θα μπορούσαν να βασιστούν ο ένας στον άλλο για υποστήριξη.

Και οι δύο έμαθαν να δέχονται τα συναισθήματά τους, και όχι μόνο αυτό, αλλά επίσης να τα μοιράζονται και να βρίσκουν λύσεις μαζί. Όλοι μαθαίνουμε από τα συναισθήματά μας, και αυτό είναι κάτι που μας κάνει να είμαστε πιο ανθρώπινοι και συμπονετικοί με τους άλλους.

Παραμύθι: Η σωστή διατροφή

 

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα κορίτσι το οποίο αγαπούσε πολύ την γλυκιά και παχαλή φόρμα της. Αλλά κάθε φορά που έτρωγε πολλά γλυκά και ανθρακούχα προϊόντα, της έλειπαν τα απαραίτητα συστατικά που της έδινε η σωστή διατροφή και έβλαπταν την υγεία της.

Μια ημέρα, ένα ηλιοβασίλεμα, η Σοφία (έτσι την έλεγαν) βρέθηκε στο δάσος και περπατούσε κάτω από τις κόκκινες και πράσινες φωλιές. Εκείνη την ώρα, μια μικρή πεταλούδα της μίλησε και την ενημέρωσε για τη σωστή διατροφή.

"Γεια σου, Σοφία", είπε η πεταλούδα, "Γνωρίζεις ποια είναι η σωστή διατροφή για ένα υγιές κορίτσι; Τρώγοντας σωστά, θα έχεις περισσότερη ενέργεια, θα νιώσεις καλύτερα και θα έχεις πιο λαμπερή εμφάνιση. Τα φρούτα, τα λαχανικά και τα ολικά δημητριακά είναι υγιεινές επιλογές διατροφής που δίνουν βασικά στοιχεία στο σώμα σου για να είναι υγιές. Αφού τα φαγητά αυτά προσθέσεις και λίγο πρωτεΐνη, όπως αυγά, κρέας ή ψάρι, το σώμα σου θα πάρει ότι χρειάζεται."

Η Σοφία, που αγαπούσε τα φρούτα και τα λαχανικά, παραδέχτηκε ότι συχνά πέφτει στην παγίδα του να επιλέγει λανθασμένα φαγητά στο περίπτωση που ήθελε κάτι γλυκό η άλλο πεντανόστιμο. Η πεταλούδα της είπε ότι δεν υπάρχει τίποτα λάθος με την απόλαυση των γλυκών, αλλά οι άνθρωποι πρέπει να είναι σίγουροι ότι τα φαγητά που τρώνε είναι υγιεινά για το σώμα τους.

Μετά από τη συμβουλή της πεταλούδας, η Σοφία άρχισε να πιστεύει ότι η σωστή διατροφή είναι σημαντική. Άρχισε να επιλέγει περισσότερα φρούτα και λαχανικά, και περιόρισε τα πολλά γλυκά. Η Σοφία είδε ότι το σώμα της και το πνεύμα της ένιωθαν πολύ καλύτερα όταν μετατράπηκε σε μια υγιεινή διατροφή.

Και έτσι, παιδιά, θυμηθείτε ότι η σωστή διατροφή είναι πολύ σημαντική για την υγεία σας. Μπορείτε να απολαμβάνετε τα αγαπημένα σας φαγητά, αλλά πρέπει να θυμάστε πάντα να επιλέγετε λιγότερα ανθρακούχα φαγητά και περισσότερες υγιεινές επιλογές διατροφής ώστε να μπορείτε να είστε υγιής και να αποκτήσετε ένα ισορροπημένο σώμα και πνεύμα.

Παραμύθι: Η αγάπη ενός παιδιού για τον κόσμο.

 Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα αγόρι το οποίο ζούσε σε ένα όμορφο χωριό, περιτριγυρισμένο από πλούσια πράσινα βουνά και έκπληκτικα ποτάμια. Το αγόρι ήταν πολύ δραστήριο και βιώνοντας όλες τις φορές τα πολύχρωμα τοπία που είχε μπροστά του, ήθελε ολόψυχα να διατηρήσει έτσι τον κόσμο.

Κάποια μέρα, για την ακρίβεια, την πρώτη μέρα που βγήκε στο σχολείο, είδε πολλούς συμμαθητές του να πετούν αποτσίγαρα και σκουπίδια στο δρόμο, κάνοντας τη γειτονιά τους να μοιάζει με χωματερή. Τα μικρά σχολικά του πέδιλα δεν μπορούσαν να τον φέρουν πίσω στο σπίτι του αργότερα το βράδυ, επειδή εργαζόταν πολύ σκληρά για να συγκεντρώσει όλα αυτά τα σκουπίδια και να τα πετάξει σε έναν κάδο.

Αυτό ήταν ο λόγος που αποφάσισε να επιστρέψει στο σχολείο την επόμενη μέρα και να μιλήσει με τους συμμαθητές του. Οι περισσότεροι τους τον κορόιδεψαν, αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε. Συνέχισε να σαλεύει το δικό του σημαίνοντα τον αγώνα για ένα καθαρότερο περιβάλλον.

Με την πάροδο του χρόνου, άλλοι άνθρωποι άρχισαν να ακολουθούν το παράδειγμά του. Όλο και περισσότερα παιδιά και ενήλικες άρχισαν να κρατάνε τα σκουπίδια τους και να τα πετούν σε κάδους ανακύκλωσης, συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα του αγοριού για ένα πιο όμορφο και φιλικό περιβάλλον. Το αγόρι ήταν πολύ χαρούμενο για την ανταπόκριση και σιγά σιγά ένιωθε περήφανος για τον εαυτό του.

Και έτσι το αγόρι συνέχισε να αγαπά αυτό που τον περιβάλλει και να προσπαθεί να το διατηρεί όμορφο και μαγευτικό με κάθε τρόπο. Στο τέλος, όλοι στο χωριό ήταν υπερήφανοι για τον αγώνα και τη δέσμευση του, και το αγόρι αισθανόταν πιο ευτυχισμένο από ποτέ πριν. Κάθε φορά που κοιτούσε γύρω του και έβλεπε ένα καθαρό και ζωντανό περιβάλλον, ένιωθε περήφανος για τον εαυτό του και ευγνώμων για τη δυνατότητα που είχε να μεταμορφώσει τον κόσμο, έστω και σε μικρές ποσότητες.

Και έτσι, παιδιά, θυμηθείτε ότι η αγάπη και η δέσμευση σας για τον κόσμο γύρω σας μπορεί να κάνει μια μεγάλη διαφορά. Δεν μετράει πάντα η ποσότητα της δουλειάς που κάνετε, αλλά το πάθος που βάζετε στην καρδιά σας και το πόσο αλλάζετε τον κόσμο, ένα βήμα τη φορά.